Μία σειρά μελετών από Έλληνες ερευνητές είχε ως στόχο να διερευνήσει το συγκεκριμένο ζήτημα, δηλαδή αν η αποτυχία των αντιοξειδωτικών συμπληρωμάτων να αυξήσουν την αθλητική απόδοση, οφείλεται στο γεγονός ότι συνηθίζεται να γίνεται λήψη αντιοξειδωτικών τα οποία δεν υπήρχαν σε έλλειψη μέσα στον οργανισμό.
    Οι συγκεκριμένοι ερευνητές εξέτασαν τα επίπεδα βιταμίνης C και δεικτών οξειδωτικού στρες σε υγιής νέους δοκιμαζόμενους και ύστερα τους χώρισαν σε ομάδες χαμηλών (low) και υψηλών (high) συγκεντρώσεων{1}. Στις ομάδες αυτές χορηγήθηκε τυχαία είτε το αντιοξειδωτικό που βρισκόταν σε έλλειψη είτε σκεύασμα placebo για 30 ημέρες. Στην συνέχεια ακολούθησε μια περίοδος ‘wash-out’, δηλαδή 60 μέρες χωρίς να χορηγείται τίποτα, και μετά επαναλήφθηκε η παρέμβαση αλλά η ομάδα που πριν λάμβανε placebo τώρα πήρε βιταμίνη C, ενώ η άλλη ομάδα το αντίστροφο. Πριν την έναρξη και στο τέλος κάθε διατροφικής παρέμβασης πραγματοποιήθηκε καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κόπωσης για τον υπολογισμό της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2max). Τα αποτελέσματα έδειξαν πως μόνο τα άτομα που είχαν μειωμένα επίπεδα βιταμίνης C, με την χορήγηση βιταμίνης C αύξησαν την αερόβια απόδοση τους (VO2max) και μείωσαν τα επίπεδα οξειδωτικού στρες.

   Ο πειραματικός αυτός σχεδιασμός επαναλήφθηκε σε ένα νεότερο πείραμα, εξετάζοντας αυτήν την φορά τα επίπεδα της γλουταθειόνης που είναι το σημαντικότερο μη ενζυμικό αντιοξειδωτικό στον οργανισμό. Αυτή την φορά οι δοκιμαζόμενοι χωρίστηκαν σε τρία γκρουπ, χαμηλής, μέτριας και υψηλής συγκέντρωσης γλουταθειόνης. Επίσης, αξιολογήθηκε η αερόβια απόδοση (καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κόπωσης), η αναερόβια απόδοση (Wingate τεστ) και μια δοκιμασία προσομοίωσης αθλητικού αγώνα (time trial). Το αντιοξειδωτικό που χορηγήθηκε ήταν η Ν-ακετυλοκυστεϊνη, η οποία δρα ως πρόδρομη ουσία της γλουταθειόνης και αυξάνει την συγκέντρωση της.
   Τα αποτελέσματα έδειξαν πως με την χορήγηση της Ν-ακετυλοκυστεϊνης η ομάδα με χαμηλή συγκέντρωση γλουταθειόνης αύξησε περισσότερο την αερόβια και αναερόβια απόδοση, ενώ δεν είχε κανένα αποτέλεσμα στην ομάδα που είχε ήδη υψηλή συγκέντρωση, αντίθετα φαίνεται να οδήγησε σε μείωση της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου.
    Επομένως, για ακόμα μια φορά αποδείχθηκε ο σημαντικός ρόλος της εξατομικευμένης διατροφικής παρέμβασης, όπου η χορήγηση του αντιοξειδωτικού που βρισκόταν σε έλλειψη, μείωσε τα επίπεδα οξειδωτικού στρες και αύξησε την απόδοση. Όμως, εξακολουθούσε να υπάρχει το ερώτημα τι γίνεται όταν σε μια συγκεκριμένη αντιοξειδωτική έλλειψη χορηγηθεί διαφορετικό αντιοξειδωτικό, δηλαδή κάθε αντιοξειδωτικό που θα μειώσει το οξειδωτικό στρες θα αυξήσει και την απόδοση ή μόνο όταν αυτό έρχεται να διορθώσει μια έλλειψη;

   Με αυτό το σκοπό, σε μια επόμενη μελέτη συγκροτήθηκαν 3 ομάδες από νέους εθελοντές. Η πρώτη ομάδα είχε χαμηλά επίπεδα βιταμίνης C στο αίμα, η δεύτερη χαμηλά επίπεδα γλουταθειόνης, ενώ η τρίτη δεν είχε καμία αντιοξειδωτική έλλειψη. Στην συνέχεια, στις ομάδες αυτές έγινε χορήγηση με τυχαία σειρά είτε συμπληρώματος βιταμίνης C είτε Ν-ακετυλοκυστεΐνης καθημερινά για 30 μέρες, ακολούθησαν 30 μέρες wash-out (κανένα συμπλήρωμα) και στην συνέχεια χορηγήθηκε το άλλο συμπλήρωμα για άλλες 30 μέρες. Στην αρχή και στο τέλος κάθε παρέμβασης πραγματοποιήθηκαν τέσσερις δοκιμασίες αξιολόγησης της φυσικής κατάστασης. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως τα αντιοξειδωτικά αύξησαν την απόδοση μόνο όταν χορηγήθηκαν στα άτομα που τα είχαν σε έλλειψη. Φαίνεται πως μεγαλύτερη αύξηση στην απόδοση εμφάνισαν τα άτομα με χαμηλά επίπεδα γλουταθειόνης μετά την παρέμβαση με Ν-ακετυλοκυστεΐνη.